Onze eerste zwangerschap best wel spannend en de bevalling traumatisch. Bijna een jaar daarna had ik nog pijn en ook mentaal herstellen heeft hulp en tijd nodig gehad. Medisch gezien heeft het ziekenhuis alles correct gedaan maar metaal waren we gewoon niet goed verzorgd. Bij onze tweede zwangerschap dachten we: dit gaan we anders doen. Wij gaan hulp halen en gingen op zoek naar en Doula. Redelijk snel kwamen bij Denise terecht. Meteen was er klik. Zij was niet te zweverig, stond open voor een ziekenhuisbevalling en heeft ons ook het gevoel gegeven dat zij de medewerkers in het ziekenhuis niet hun werk uitlegt. Zij belde ons regelmatig en kwam ook meerdere keren bij ons langs. Vanaf dag één hadden wij vertrouwen in haar. En vrouw met zoveel warmte en liefde.Echter tijdens de 20 weken echo kregen we slecht nieuws. Ons kindje heeft anencefalie, een open hoofdje en is niet levensvatbaar. Voor ons begon de zwartste periode van ons leven. De artsen stelden ons voor de keuze de zwangerschap af te breken of uit te dragen… een onmogelijke keuze. Denise was een van de eerste mensen, die wij na de diagnose belden. Wij vroegen haar of ze ons nog steeds zou willen begeleiden en wat waren we blij dat ze ja heeft gezegd. Samen gingen wij door verdriet, boosheid, twijfels en veel angst. Zij was er gewoon altijd als we haar nodig hadden. Samen met de psycholoog uit het ziekenhuis gingen wij ons voorbereiden op de bevalling. Voorbereiden om wat minder angstig erin te gaan. We hebben samen gehuild en samen gelachen ook in deze zware tijd. Denise heeft geen seconde geoordeeld over ons en onze beslissing. Wij hebben alleen maar respect en steun gekregen.Denise was bij de gehele bevalling bij ons. Zij heeft mij tips gegeven om de weeën beter op te vangen, heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden, voor rust in de kamer gezorgd en ook nog mijn vriend verzorgd. Uiteindelijk hadden wij met 6 verloskundigen en meerdere verpleegster en gynaecologen te maken, het was een rommelige nacht op de afdeling. Maar omdat Denise er altijd was vonden wij dit niet erg. Wij hadden met veel pijn te doen en heel eerlijk: het is mentaal erg zwaar om van een niet levensvatbaar kindje te bevallen. Onze dochter is helaas doodgeboren. Zo graag hadden wij haar leren kennen…de bevalling was te zwaar voor haar. Denise hield onze dochter Nele Isabel vast net als en gezonde baby, zong liedjes en praatte met haar. Zo liefdevol en warm zoals wij haar altijd hebben leren kennen. Zo raar het is, maar ik kijk positiever op deze bevalling terug dan op mijn eerste bevalling. De pijn was verschrikking en natuurlijk was ook de dood van onze dochter zo verdrietig. Maar omdat Denise er was hadden we zelf bij zo een soort bevalling kunnen lachen, ik wist dat ze er altijd was en ik kon mijn angsten loslaten. Ze gaat het regelen. Ook voelde ik mij na mijn eerste bevalling heel zwak, na deze tweede bevalling voel ik mij alleen maar sterk. Sterk omdat ik zo trots op ons ben dat we zelfs met dit verdrietige verhaal de bevalling gered hebben. Ook na de bevalling kwam ze nog steeds langs. Ging voor ons koken en knuffelen met Nele.De uitvaart wilden we alleen met ons gezin maken, maar Denise moest er ook bij, vonden we. En ook zelfs hier deed ze weer dat we zij altijd deed. Voor onze eerste dochter zorgen en ons de warmte en liefde geven wat we nu zo hard nodig hadden. De laatste maanden was de zwaarste en donkerste tijd van ons leven, maar wij hadden ons niemand beter kunnen wensen dan Denise, die ons gaat begeleidde op deze zware maar ook mooie en diepgaande weg. Samen met de goede medische en mentale zorgen uit het ziekenhuis wisten we dat we ook dit gingen redden. We hebben nog een lange weg voor ons maar wij hadden ons geen beter mens als Denise kunnen wensen.Wij gaan Denise missen en als wij ooit nog een kindje mogen krijgen, dan weten we wie wij gaan bellen.Dank je wel Denise voor deze mooie, verdrietige en diepgaande reis met Nele!